บนความหลากหลายและยากที่จะตัดสิน จึงไม่มีสิ่งใดที่จะบอกว่าในช่วงที่แย่ ควรทำอย่างไร และอะไรที่ถูกหรือผิด เพียงแต่สิ่งที่คิดได้และเห็นว่าน่าจะเป็นจริงที่สุดคืออย่างไรแล้วเราก็ล้วน “ต้องผ่านไป”
แม้จะผิดหวัง เสียใจ รู้สึกแย่กับเรื่องนั้นนานแค่ไหน สุดท้ายมันก็คือ 1 เรื่องเท่ากัน เช่น เมื่อทำของชิ้นหนึ่งหายไป เราจะเสียใจ-เสียดาย 3 ชั่วโมง หรือ 3 วัน มันก็คือของ 1 ชิ้น
เราจะเจ็บใจกับคำพูดใครไปเป็นวัน หรือแค่ 1 นาที มันก็คือ 1 คำพูด 1 ความรู้สึกอยู่ดี
เมื่อคนเราจากเราไปจะเสียใจ 1 ปี หรือ 1 วัน มันก็คือเราเสียเขาไปแล้วอยู่ดี
เราพลาดเป็นหนี้ 1 ล้าน จะรู้สึกแย่ 7 วัน หรือ 7 เดือน มันก็คือหนี้ก้อนเดิมอยู่ดี และกรณีนี้ยิ่งซึมอยู่อาจมีดอกเบี้ยที่เพิ่มขึ้นอีกด้วย
ดังนั้นแล้ว “ช่วงเวลา” เหล่านั้นหากยืดเยื้อไม่เคยให้อะไรกับเราเลย แถมยังเป็นผลเสียได้อีกต่างหาก
“ต้องลุกให้ไวจึงไปได้ไกลกว่า” น่าจะชัดเจนพอต่อวันข้างหน้า ในเมื่ออย่างไรเสียเราก็ต้องผ่านเรื่องนี้ไป แต่คงจะห้ามไม่ให้รู้สึกหรือคิดอะไรเลยคงเป็นไปไม่ได้ เพราะคนเรายังไงก็มีหัวใจ เพียงแต่เส้นทางลัดประการหนึ่งคือหากคิดถึงไปจนถึงตอนจบ ตอบสรุปแล้ว เหมือนเมื่อของหาย ยังไงก็ต้องหาใหม่ถ้ามันจำเป็น หรือเจ็บใจกับคำพูดใคร เสียใจกับการกระทำของใคร ก็เพียงถามตัวเองให้ได้ว่า เราจะจัดการอย่างไรกับสิ่งนี้ เลิกคบไหม ระวังขึ้นไหม เตือนใจตัวเองได้ไหม รักษาระยะได้ไหม ถ้ายังไงเราก็อาจต้องเจอใครคนนั้นอยู่ดี…
ดังที่กล่าวไป ไม่ว่าเราจะเติบโตขึ้นเท่าใด เรายังคงต้องเจอเรื่องแย่ ๆ อยู่อีกเสมอ แต่เราก็มีโอกาสเจอเรื่องดี ๆ หรือมีช่วงที่สงบสุขเยอะกว่ามิใช่หรือ? ไม่มีใครพัฒนาหรือสร้างสรรค์อะไรได้มากนักในเวลาที่กำลังแย่ ต้องเป็นคนที่ลุกขึ้นมาจากตรงนั้นแล้ว หรือคนที่กำลังมีความสุขต่างหากที่พร้อมจะเดินไปข้างหน้าได้ดี ได้ไกล
ทำไมยังล้ม ทำไมต้องล้ม ไม่อยากจะล้ม คงเป็นคำถามหรือคำพูดที่ไม่ช่วยอะไร ช่างเถอะถ้าล้มแล้วก็แค่ลุกเดินต่อไป ค่อยคิดทบทวนตามทีหลังก็ยังได้ อย่างไรก็ตาม ลุกเร็วย่อมดีกว่า เพราะลุกช้าถึงไม่จ่ายรอบวงเหมือนที่เขาชอบพูดเล่นกัน แต่ลุกช้านั้นคนอื่นเขาก็คงไปไกลแล้ว…
โพสต์โดย : bewtee
